© Roel Grit [Terug naar overzicht]
Het studiejaar was weer begonnen. Jaap Grijpmeijer - docent B van de 'Modern
University' – stond op het punt zijn economiestudenten een introductiecollege te
geven over ondernemerschap.
"Leuk, lesgeven! ". Jaap had er na een lange zomervakantie weer helemaal zin in!
Grijpmeijer hield van zijn vak.
Gezien zijn ervaringen de laatste twintig jaar was zijn gewoonte een half uur
voor aanvang van de les te controleren of de overheadprojector of de beamer in
orde waren. Hij wantrouwde de audiovisuele apparatuur op zijn instituut hevig.
Hij had in zijn docentenbestaan te vaak voor joker gestaan door
niet-functionerende spullen. Daarom controleerde hij vooraf alles.
Hij liep naar lokaal 255 voor de finale check.
Grijpmeijer zag zijn collega Martine Glimlach lesgeven in lokaal 255, mét een
werkende overheadprojector! Het spul deed het!
Gerustgesteld ging hij terug naar zijn werkkamer. Niets stond zijn goed
voorbereide les in de weg!
Vijf minuten voor aanvang van de les liep hij op zijn gemak en inwendig fluitend
naar lokaal 255, gewapend met een setje overheadsheets en – voor de zekerheid –
een krijtje.
"Soms gaat er niets boven een ouderwets bord ", vond hij.
"Beamers waren vaak stuk of de projectieschermen hingen aan flarden aan het
plafond. Of je moest eerst de benodigde apparaten en schermen overal vandaan
scharrelen voordat je les kon geven."
Grijpmeijer ging bezig met het primaire proces van zijn school: lesgeven. Alle
inspanningen van iedereen in zijn organisatie waren uiteindelijk daarvoor
bedoeld. Kortom, het ultieme moment van kennisoverdracht, training en – heel
modern – competentiebevordering van de nieuwe groep studenten was aangebroken!
"Er waren vele mensen betrokken geweest om de komende les mogelijk te maken",
besefte Grijpmeijer.
"De afdeling marketing had studenten geworven, de webmaster had de website
aangepast, de financiële administratie had collegegeld geïnd, de school was
geschilderd, planners hadden roosters gemaakt, managers
hadden docenten aangenomen, het restaurant stond klaar om de inwendige student
te verzorgen, de lokalen werden schoongehouden, de mediatheek was op volle sterkte
en Grijpmeijer had zijn les zoals gewoonlijk zeer grondig voorbereid. Dit alles
bereikte zijn ultieme hoogtepunt in het geven van zijn komende college.
Hij had wel eens voorzichtig nagedacht over de kosten van zo'n les. Een sommetje op de achterkant van een bierviltje leerde dat een
dubbelles – inclusief
alles – toch al gauw zo'n 500 euro moest kosten. Misschien was zijn sommetje te
simpel, maar hij vermoedde er niet ver naast te zitten.
Zich bewust van zijn verantwoordelijkheid in deze, knipte hij het licht aan in
het leslokaal.
"Barst", dacht hij. "Dit is dat idiote lokaal waar rechts voorin (voor de
student links) een projectscherm is opgehangen, terwijl aan de overzijde
halverwege het lokaal op 10 meter afstand pas het dichtstbijzijnde stopcontact
was gemonteerd."
Hij had dit probleem al eens gemeld bij de hogere machten van zijn
onderwijsinstelling, maar de voortdurende managementwisselingen gingen zo snel,
dat het bij dit ingewikkelde probleem begrijpelijk was dat "het er de laatste
vijf jaar nog niet van was gekomen".
Gelukkig wist hij dat Martine Glimlach hem het lokaal had gebruikt!. Grijpmeijer
rende naar haar werkkamer.
"Jij hebt toch een verlengsnoer, Martine?", hijgde hij.
"Lokaal 255, zeker?" antwoordde zijn collega, terwijl ze haar
naam eer aan deed. Ze viste het felbegeerde snoer onder uit een diepe la.
"Wel weer terugbrengen, hoor! Hij is van mezelf."
De meest studenten waren inmiddels binnen. Grijpmeijer sloot de projector met
het verlengsnoer aan op het stopcontact aan andere zijde van het lokaal.
Hij waarschuwde de paar verlate studenten voor het rondslingerende snoer. Hij
moest er niet aan denken dat iemand zijn nek erover zou breken . Gelukkig was de kabel
van bijna lichtgevend oranje kunststof gemaakt. Hij vroeg zich af wie
uiteindelijk verantwoordelijk was voor een mogelijk ongeluk. Iets voor de
afdeling 'Legal Affairs'?
Met een klamme rug legde hij zijn eerste sheet op de overheadprojector en
schakelde het apparaat aan.
De lichtflits werd gevolgd door een droge klik.
"Shit, lamp stuk" schold hij inwendig.
"Niet kwaad worden, dit soort dingen kan gebeuren." mompelde hij optimistisch.
Grijpmeijer was – mede dankzij de verplichte Covey-training – een positief
ingesteld mens.
"Als die dingen stuk gaan ..... dan is het altijd tijdens het aanzetten", wist
hij uit ervaring.
"Gelukkig hebben moderne overheadprojectoren standaard een reservelamp aan
boord. Bovendien was hem verzekerd dat de week ervoor al het audiovisuele
materiaal van de Modern University zou worden gecontroleerd."
Hij schakelde met een simpele beweging de reservelamp voor.
Helaas: nog steeds geen licht. De tweede lamp was ook stuk.
Hij zette de overheadprojector uit en vervolgens weer aan. Apparaten uit- en aanzetten loste vaak problemen op, wist hij uit ervaring. Dat werkte niet
alleen zijn computer, maar ook bij de kopieermachine.
Nog steeds geen licht.
Met tegenzin zette hij het kapotte apparaat op de grond, verliet mompelend het
lokaal en ging op speurtocht naar een werkende overheadprojector.
Het geluk lachte hem toe: in het naastliggende lokaal stond een
overheadprojector, zelfs een verrijdbaar exemplaar op wielen. Hij rammelende het
ding voorzichtig naar lokaal 255 en zette het aan.
"Zowaar. Er zij licht en er was licht!" citeerde hij een bekend religieus boek.
"Straks niet vergeten het snoer weer terug te brengen" memoreerde hij. Hij wilde
geen ruzie met zijn gewaardeerde collega Martine.
"En bovendien de projector straks terug rijden en melden dat er in 255 een projector
staat die het niet meer doet."
Hij had geen flauw idee aan wie hij storingen moest melden. Er was in het
verleden ooit een klachtenprocedure geweest, maar na zijn acht klachten
zonder een enkele reactie, had hij het klagen gestaakt.
"Ik zal het probleem maar weer melden bij de vestigingsmanager", besloot hij.
"Bizar, dat er geen heldere procedure was om dit soort zaken door te geven."
Zijn studenten waren inmiddels hevig in gesprek met elkaar verwikkeld en zagen
hem nauwelijks binnenkomen. Met moeite kreeg Grijpmeijer het rumoer tot bedaren.
Vochtige dampen stegen op uit zijn kraag en met klotsende oksels terwijl hij
zijn les probeerd te beginnen. Vijftien minuten later dan gepland.
"Toch al gauw zeventig euro", flitste het door zijn hoofd.
Hij was aan vakantie
toe.
Disclaimer
Overeenkomst met een bestaande situatie – met uitzondering van het lokaalnummer
– of bestaande personen berust puur op toeval.